Want dit was niet de eerste dal in mijn leven. Ook al groeide ik op zoals alle kinderen. Maar ik ervaarde de wereld toch anders dan de meeste kinderen om mij heen. Ik voelde van alles maar wist daar niet goed mee om te gaan. Ik voelde iets en het werd op een andere manier verteld. Ik trok me terug en groeide op als een stil, verlegen en te lief meisje. Iedereen om me heen vertelde dat ik te lief was. Dat raakte mij want hoe kon je nou te lief zijn, als je anderen graag wilde helpen. Dat je er voor ze wilde zijn. Want ik voelde wat iedereen nodig had. Ik was altijd bezig om de behoeftes van iedereen te vervullen inclusief die van mijn ouders.

Ik vond de wereld maar vreemd en chaotisch en voelde me hier op de wereld helemaal niet thuis. Vaak voelde ik mij eenzaam, alleen en niet begrepen zowel binnen het gezin als er buiten. En door alles wat er gebeurde kwam ik al gauw tot de conclusie dat ik mijn gevoel beter kon verstoppen. Door heftige gebeurtenissen werd ik steeds stiller en durfde er niet over te praten. Bang dat ik afgerekend zou worden. Want je kunt er beter niet over praten. Wat je niet ziet is er niet. Voor mij voelde dat anders. Ver weg van mezelf probeerde ik het leven vol te houden. Ik stond als het ware in een overlevingsstand.

En voor de zoveelste keer kwam ik achter dat ik weer zo diep zat. Het hoefde voor mij niet meer. Ik was klaar met het vechten. Mezelf wegcijferen en steeds voor anderen te zorgen. Door de diepe pijn kwam ik tot de conclusie. Ik ben klaar met dit leven. Ik wil het niet meer. In mezelf ontstond een schreeuw om hulp. Waar moest ik beginnen. En voor de zoveelste keer probeerde ik uit het dal te klimmen. Voorzichtig, behoedzaam, aftastend en op mijn hoede.

Maar opeens besefte ik dat dit niet voor niets is gebeurd, Er is een reden. Ik moest hier doorheen gaan. Deze diepe wanhopige gevoelens waren nodig om weer in mijn eigen kern van zijn te komen. Ik was Hard voor mezelf geweest. En besefte dat er een andere tijd moest komen. Zo overleef ik het niet. Zo kan het niet meer. En vanuit een enorme kracht die diep in mezelf zit krabbel ik uit het dal, Ik laat het niet meer toe om mezelf te saboteren of dat anderen dat doen. Ik merkte dat er vanuit een diep oerinstinct ergens een enorme kracht vandaan kwam. Een kracht die zegt dat ik hier mag zijn. En dat ik ben die ik ben.

En verdere over mij….

Ik ben Wemmie en woon samen met Ruud. We wonen aan het de rand van het Drents Friese Wold. Een prachtige omgeving met veel bos en heide. Hier zijn we dan ook bewust gaan wonen. Voor de rust en de ruimte. Je kunt me vaak in het bos vinden om te wandelen of te fietsen. Ik vind het ook heel fijn om een plekje in het bos te zoeken om dan te gaan tekenen. Heerlijk vrij zonder dat er iets moet. Wanneer ik overprikkeld ben dan ga ik graag naar het bos. In de natuur kan ik ontladen en kom dan weer tot mezelf en kan weer nieuwe energie opdoen.

Ik gebruik je gegevens alleen om je een e-mail terug te sturen.